home    about us     artists    unique items     links    contact us
   

   current exhibition   next exhibition   previous exhibition  online exhibition

    
   
         
   

Geoffrey Rigden (1943 - 2016)

Geoffrey Rigden was born in Cheltenham, Gloucester in 1943 and studied at Somerset College of Art and the Royal College of Art, London 1963-66. For many years he was a Visiting Lecturer at universities and colleges throughout the UK, including Reading University, Winchester School of Art, St. Martins School of Art and Chelsea School of Art, London.

He has taken part in innumerable group exhibitions such as 1965 John Moores, Liverpool (prizewinner), 1977 Tolly Cobbold (prizewinner), 1979 “Summer Show 2”, Serpentine Gallery, London, 1980,82 Hayward Annual, London, 1988 “Paintings from the Collection of Sir Anthony Caro”, Oxford, 1996 “Delight-Six Painters”, University of Manchester, 2001 “British Abstract Painting”, Flowers East Gallery, London, 2002 “Art Crazy Nation”, Milton Keynes Gallery, 2002 John Moores 22, Liverpool. His solo shows have included in 1982 Spacex Gallery, Exeter, 1983 Air Gallery, London, 1988, 90, 93, 95 Francis Graham-Dixon Gallery, London, 2001 Cross Street Gallery, London.

In 1979 and 1982 he was awarded a grant from Greater London Arts, in 1983 from the Elephant Trust, London and in 1996 from the Pollock Krasner Foundation, New York.

The following bibliography is selected from published articles and reviews: “Geoff Rigden-Painter” Alan Gouk, Artscribe 1981, “Earth Wisdom – Cypriot Connections in British Art” John Cornall, London Magazine 1996, “Art Crazy Nation” Matthew Collings, 21 Publishing 2001, “Matthew Collings Diary”, Modern Painters 2001& 2002.

Geoff Ridgen is represented by Cross Street Gallery, London. www.artforsale.co.uk

    
         
     

The Dialectics of Place: The Art of Jennifer Harding and Geoff Rigden
by Dr Michael Paraskos, Henry Moore Fellow at the University of Leeds

A few months ago I met the British artist Terry Atkinson, who had just returned from the Basle Art Fair in Switzerland. Atkinson visits a lot of the international art fairs – in Cologne, Berlin, Miami and elsewhere – and so I asked him if he thought there was any difference between art in different countries. ‘Not really’, he said. ‘Contemporary art has an international style’.

I am not sure whether Jennifer Harding and Geoff Rigden would appreciate me beginning this introduction to their work with a recollection of Terry Atkinson. They are, I think, very different artists, and nowhere more so than in their attitude to place. Over the last two decades the art world has split into two irreconcilable, and often hostile, camps. One of these attends all the art fairs and Manifesta-like junkets, and fills the mainstream galleries and glossy art magazines with a bland international style of faux neo-Dada. The other has to fight to be seen, is far more diverse in its use of materials, and, most importantly of all, is founded on intimate relationships to specific locations. To put it briefly, one camp is rootless and dead, the other in a living communion with a spirit of place. It is in this latter camp I would locate Harding and Rigden.

At first sight this might appear a strange statement. Looking at the works of Harding and Rigden it is easy to see the influence of international modernism. Both artists clearly enjoy abstraction, and seem willing to draw on various modernist traditions when forming their paintings. Yet I would suggest they also root themselves in a specifically English cultural environment that results in a series of dialectical tensions. Harding and Rigden make work in a specific place – a ‘here and now’ –  but they also pull against a knowledge of art made elsewhere and at other times – a ‘there and then’. This is a dialectics of place or location, and can be seen in Harding’s 2000 painting ‘Ibelin’ and Rigden’s 2006 work ‘Nude going down stairs’. In ‘Ibelin’ the flat red and black abstract shapes have an echo of New York modernism, but this has been filtered through the sensibility of an English mind. Similarly in ‘Nude going down stairs’ there is what appears to be a conscious reworking of Marcel Duchamp’s quasi-cubist painting ‘Nude Descending a Staircase’, painted in 1912. Yet it too has passed through the alembic of an English mind, so that any conscious reference to Duchamp is counterbalanced by colours and forms that are decidedly English, what we might call the English tradition. Marx once wrote that tradition is a burden that ‘weighs like a nightmare on the brains of the living’, but to escape from this nightmare one should not reject the traditions of one’s birth. That can only lead to falsehood. Instead one has to transcend tradition by juxtaposing it with other forms and experiences in a dialectical tension.

That this happens in the works of Harding and Rigden is perfectly clear in their Cyprus paintings. Look at Harding’s ‘Black Ships at Limassol’, of 2003, and you will see a dominant colour from Cyprus – the flat cerulean blue our our sky. Perhaps too there is an echo of Cyprus in Harding’s artistic references, so that the work might vaguely remind us of the paintings of Stelios Votsis or Andreas Ladommatos. Yet there is something more painterly and rougher in the treatment of the trees and boats, something that seems to come out of an English romantic tradition. Harding has a deep and long-standing knowledge of Cyprus that allows her to fuse Cypriotness and Englishness so successfully, holding the two together, but in tension. Indeed, the relative success of these paintings, as in all art, is the degree to which the disparate sources are brought together without becoming either too integrated and anodyne or too divergent and incongruous. Harding’s ‘Linear C’ and ‘Walleye’, both 2001, also make the point, with the colours of Cyprus used again – and perhaps the forms of Cypriot plants – but juxtaposed with an English sensibility, an English handling of paint and an English construction of picture space.

Such hybridisation is also evident in Rigden’s work. In ‘Sundowner’, of 2005, we seem to see the sun setting off the coast of Lempa, where Rigden spends much of his time when in Cyprus at the College of Art. A more direct reference to Cyprus is the painting ‘Curium’, of 2004, in which the semi-circle of the ancient theatre is transformed into something like a hieroglyphic symbol, not unlike the stylised representations on ancient coins of Crete’s Labyrinth or the Temple of Aphrodite at Palai-Paphos. A more oblique reference to the island is the painting ‘Blue, Black, Cross-fire’, of 2005, which brings to mind the sometimes ornate metalwork on Cypriot windows, not only in the in the crossbar shapes, but in the colours used. Yet an English sensibility pervades these works too, with a construction of space and handling of paint that it would be hard to find paralleled in Cypriot art. In fact the nearest equivalent might be an artist such as Terry Frost, who also came to Cyprus with a strong English tradition behind him, but vitalised that tradition by hybridising it with the Cypriot environment.

Terry Atkinson was wrong. Contemporary art does not have as an international style and if it ever looks like it does then it means an artist has failed to engage with the physical and cultural environment in which he or she is working. Recent events in Cypriot art have taught the island a lesson in remaining true to its own environmental values, and not to attempt to reject and replace them with imported cultures that have nothing to do with this particular place and even despise it. Yet that does not mean Cyprus should retreat into insular parochialism. Harding and Rigden show us an alternative. They are London-based English artists who love Cyprus and know its history, culture and environment probably better than most people who are born here. Through their art they show us that it is possible to bring together different cultural experiences in a creative fusion – a dialectics of place – through which oppositional elements are forced together, like male and female participles, to give birth to a vital and living art. It is a paradox, but true, the work of artists such as Harding and Rigden is the true international art of Cyprus.

    
     

 

    
   

Ο Geoffrey Rigden γεννήθηκε στο Cheltenham, Gloucester το 1943 και σπούδασε στο Κολλέγιο Τέχνης Somerset και στο Royal College of Art, Λονδίνο 1963-66. .Υπηρέτησε για πολλά χρόνια ως επισκέπτης υφηγητής σε πανεπιστήμια και κολλέγια σε όλο το UK (Reading University, Winchester School of Art, St. Martin’s School of Art and Chelsea School of Art). Πήρε μέρος σε αναρίθμητες ομαδικές εκθέσεις όπως το 1965 John Moores, Liverpool (έλαβε βραβείο): 1977 Tolly Cobbold (έλαβε βραβείο): 1979 Summer Show 2, Serpentine Gallery, Λονδίνο: 1980,82 Hayward Annual, Λονδίνο: 1988 ‘Paintings form the Collection of Sir Anthony Caro, Oxford: 1996 ‘Delight-Six Painters’, University of Manchester: 2001 ‘British Abstract Painting’, Flowers East Gallery, Λονδίνο: 2002 ‘Art Crazy Nation’, Milton Keynes Gallery: 2002 John Moores 22, Liverpool.

Οι ατομικές εκθέσεις του περιλαμβάνουν 1982 Spacex Gallery, Exeter: 1983 Air Gallery, Λονδίνο: 1988,90,93,95 Francis Graham-Dixon Gallery, Λονδίνο: 2001 Cross Street Gallery, Λονδίνο.

Το 1979 και 1982 βραβεύθηκε με επιχορηγήσεις από το Greater London Arts, το 1983 από το Elephant Trust και το 1996 από το Pollock-Krasner Foundation, Νέα Υόρκη.

Η βιβλιογραφία που ακολουθεί είναι μία επιλογή από κριτικές και εκδόσεις τέχνης:- Geoff Ridgen-Painter, Alan Gouk, Artscribe, 1981: Earth Wisdom-Cypriot Connections in British Art, John Cournall, London Magazine, 1996: Art Crazy Nation, Matthew Colings, 21 Publishing, 2001: Matthew Collings Diary, Modern Painters, 2001, 2002.

Απεβίωσε το 2016.

    
         
     

JENNIFER HARDING  ΚΑΙ  GEOFF RIGDEN

Δρ Μιχαήλ Παράσχος

Πριν λίγους μήνες συνάντησα τον Βρετανό καλλιτέχνη TERRY ATKINSON ο οποίος μόλις είχε επιστρέψει από το φεστιβάλ τέχνης στη Βασίλια της Ελβετίας.  Ο Άτκινσον επισκέπτεται πολλά φεστιβάλ τέχνης γι’  αυτό τον ρώτησα αν υπάρχει διαφορά στη τέχνη από χώρα σε χώρα.  Όχι, απάντησε, η σύγχρονη τέχνη έχει διεθνές στυλ.

Η JENNIFER HARDING και ο GEOFF RIGDEN ίσως να διαφωνούν μαζί μου που άρχισα την εισαγωγή στο έργο τους με αναφορά στον Atkinson, για τον λόγο ότι είναι δύο πολύ διαφορετικοί καλλιτέχνες όσον αφορά τόπο.  Στις δύο τελευταίες δεκαετίες οι καλλιτέχνες χωρίστηκαν σε δύο ασυμβίβαστα στρατόπεδα.  Το ένα δίνει μεγάλη σημασία στα φεστιβάλ τέχνης και γεμίζει γκαλερί και περιοδικά με ένα κάλπικο νέο-DADA στυλ.  Το άλλο δυσκολεύεται να βρει εκθεσιακούς χώρους, χρησιμοποιεί ποικιλία υλικών και εκφράζει τόπο και χρόνο.  Με άλλα λόγια το ένα είναι ξερίζωτο και νεκρό και το άλλο βρίσκεται σε ζωντανή επικοινωνία με το χώρο μέσα στον οποίο δημιουργήθηκε.  Σ’  αυτό το τελευταίο στρατόπεδο ανήκει η Τζένιφερ και ο Τζεφ.

Εκ πρώτης όψεως η πιο πάνω δήλωση φαίνεται παράξενη γιατί η τέχνη των δύο καλλιτεχνών ανήκει στο διεθνές μοντερνιστικό κίνημα.  Χρησιμοποιούν αφηρημένες φόρμες αλλά έχουν τις ρίζες τους μέσα σε Αγγλικό πολιτιστικό περιβάλλον.  Η δουλειά τους έχει γεύση συγκεκριμένων χώρων.  Στο έργο «Ιβελίν» της Τζένιφερ τα κόκκινα και μαύρα σχήματα απηχούν μοντερνισμό Νέας Υόρκης φιλτραρισμένο μέσα από Αγγλικό συναίσθημα παρομοίως το «γυμνό κατεβαίνοντας τις σκάλες» του Τζεφ θυμίζει το έργο του Ντίσαμ με τον ίδιο τίτλο αλλά κι αυτό περνάει μέσα από το διυλιστήριο Αγγλικών παραδόσεων.  Ο Μάρξ είπε κάποτε ότι η παράδοση είναι ένας εφιάλτης που βασανίζει το μυαλό.  Αλλά, αποφεύγοντας τον εφιάλτη δεν πρέπει να αρνούμαστε τελείως την παράδοση.  Η δημιουργική τέχνη συνδυάζει την παράδοση με νέες καλλιτεχνικές εμπειρίες.  Αυτό ακριβώς συμβαίνει στα έργα των δύο καλλιτεχνών που έγιναν στην Κύπρο.  Στο έργο της Τζένιφερ «Μαύρα πλοία στη Λεμεσό» κυριαρχεί το κυπριακό χρώμα αλλά η επεξεργασία των πλοίων και των δέντρων ανήκει στην Αγγλική ρομαντική παράδοση.

Παρόμοιους συνδυασμούς παρατηρούμε και στη τέχνη του Τζεφ.  Στο έργο «Ηλιοβασίλεμα» βλέπουμε τη δύση από τη Λέμπα, την οποία ο καλλιτέχνης επισκέπτεται συχνά σαν καθηγητής του Κυπριακού Κολλεγίου Τέχνης.  Μια πιο άμεση αναφορά στη Κυπριακή ατμόσφαιρα βλέπουμε στο έργο «Κούριον» όπου το ημικυκλικό Ρωμαϊκό θέατρο μεταμορφώνεται σε ιερογλυφικό σύμβολο όπως οι αναπαραστάσεις στα αρχαία νομίσματα της Πάφου.  Με παρόμοιο τρόπο εργαζόταν και ο TERRY FROST που κι αυτός επισκεπτόταν συχνά την Κύπρο.

Ο Τέρι Άτκινσον λανθάνεται.  Η σύγχρονη τέχνη δεν εκφράζεται αποκλειστικά σε διεθνές στυλ.  Όσοι ακολουθούν αυτό το στυλ δεν κατορθώνουν να εκφράσουν δημιουργικά το φυσικό και πολιτιστικό περιβάλλον μέσα στο οποίο ζουν.  Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να υποχωρήσουμε μέσα στα στενά κανάλια του τοπικισμού.  Η Τζένιφερ και ο Τζέφ μας δείχνουν τον σωστό δρόμο.  Είναι δύο Άγγλοι καλλιτέχνες οι οποίοι αγαπούν την Κύπρο και γνωρίζουν την ιστορία και τον πολιτισμό της.  Η τέχνη τους αποδεικνύει ότι είναι δυνατό να συνδυαστούν δημιουργικά διαφορετικές πολιτιστικές εμπειρίες.

    
         
         
   

© Gallery Kypriaki Gonia